Buenos tardes!

Vanochtend om 07.55 uur was het dan eindelijk zo ver. Iberia Airlines met bestemming Madrid vloog weg van Schiphol. In Madrid was namelijk mijn overstap, vanwaar ik rechtstreeks door zou gaan naar Quito, Ecuador. Op Madrid nog even wat overstapstress a.g.v. het net te laat aankomen en dan ook nog eens naar de geheel andere kant van het vliegveld moeten - 10-15 min. de tijd, waar ze op de borden 23 min. per treintje aangeven -, maar aangezien geen enkele Ecuadoriaan of Spanjaard enigszins haast vertoonde, gaf dat goede moed. In Quito zijn we uiteindelijk om 16.00 uur plaatselijke tijd geland, dus om 23.00 uur Nederlandse tijd. Lang dagje al zeg ik het zelf.

Op het vliegveld - wat overigens niet zo heel veel voorstelt voor een hoofdstedelijk vliegveld - werd ik opgewacht door een klein vrouwtje met een bord met mijn naam daarop. Aangezien ze daar mijn naam niet uit kunnen spreken, laat staan op de gok mijn naam op het bordje krijgen, leek ze me de juiste persoon. Ik werd in een taxi gestopt, de chauffeur kreeg een briefje en rijden maar! Ik deed meteen maar mijn gordel om, want ik wist niet wat ik moest verwachten van het rijgedrag van de gemiddelde Ecuadoriaan. Blijkt dat die mensen super netjes rijden! Stoplichten worden serieus genomen, mensen rijden netjes in de rijbaan i.p.v. voor/achter/links/rechts van elkaar en met een pedagogisch verantwoord tikje op het stuur wordt een voetganger op de hoogte gesteld dat hij naar de andere kant van de straat kan hobbelen. Durfde dus mijn camera te voorschijn te toveren en een aantal foto´s van Quito te maken.

Aangekomen bij mijn gastgezin (Lorene en haar kroost) bleek het chaos te zijn in huize Campaña. De carnavalseieren lagen over de vloer! Dit zijn een soort Surprise eieren van plastic, gevuld met een zoet ruikend poeder. Dat poeder gooien ze dan over elkaar heen en dan is het feest! Aangezien dit festijn zich vorige maand had afgespeeld, deze eieren dus over waren en ze op mijn kamer stonden moesten ze weg. Dan liep dus niet zo goed blijkbaar, met het gevolg dat ik bij entree meteen op mijn knietjes aan het helpen was de eieren en het daarin zittende poeder op te ruimen. Kreeg ik daarna doodleuk met een glimlach te horen dat dit mijn kamer is, ruikend naar dat zoete carnavalseierenpoeder. Humor hebben ze hier in ieder geval wel. Verder zijn ze heel vriendelijk en spreken ze -met opzet -heel de tijd in het Spaans.

Op moment van schrijven wordt het eten bereid. Heb net aarbeien met kaas in een fruitig sausje op, verrassend lekker eigenlijk. Zometeen komt er meer. Tijd dus om te stoppen met typen, er staat wel weer genoeg.

Adios!