Hallo allen!

Allereerst moet ik mijn verontschuldigingen aanbieden voor het laten afweten van het uploaden van enkele foto´s. Dit had voornamelijk te maken met de snelheid van het internet op de eilanden. Het goede nieuws is dat er op het moment van schrijven foto´s worden geupload. Deze zijn te vinden via de volgende link:

https://picasaweb.google.com/105701067086236494622/Galapagos?authkey=Gv1sRgCOiN-5Gt0bOnag&feat=directlink

Mijn avontuur op de Galapagos is dan toch echt ten einde gekomen. Enerzijds is dit wel een soort jammer, aangezien het gewoon geweldige eilanden zijn. Anderzijds heb ik daar un vijf weken gezeten en is het tijd om nieuwe dingen te gaan zien. Dit laatste begon ik alvast mee op de eilanden zelf. De voornaamste eilanden van de archipel zijn San Cristobal, Santa Cruz en Isabella. Daarnaast zijn er nog veel meer eilanden, maar daar kan je alleen heen met een tour of gids. Aangezien ik verbleef op San Cristobal en een weekend naar Santa Cruz ben geweest, was het dus tijd om naar Isabella te gaan. Je kan hier alles per boot doen (San Cristobal naar Isabella is 5 uur varen, met 5 uur wachttijd op Santa Cruz) en je kan per vliegtuig (is 45 minuten en rechtstreeks). Ook golden er vrijwilligersprijzen, waardoor het even duur was. De keuze was voor mij dus simpel, hoewel er een tweetal dames op de hacienda mij even toespraken dat een vliegtuig wel echt heel veel vervuilender is. Enfin, vliegtuig dus.

Het eiland Isabella is eigenlijk precies wat je verwacht en wilt verwachten van de Galapagos eilanden. Tropische eilanden met palmbomen aan het strand, ongerepte natuur, niets te doen, altijd siesta en wegen van zand i.p.v. steen of asfalt. Nou dat is dus precies wat Isabella is. Het is veruit het minst toeristische eiland – ik heb slechts 2 tour agencies gezien – en dus een geweldige plek om uit te rusten en niets te doen. Ik kwam aan op een zondag en dat betekent dat het hele dorp een groot spookdorp is. De siesta begint volgens mij om 8.00 uur ´s ochtends en duurt tot 20.00 uur ´s avonds. Was wel apart. Overigens gaan ze op de zondagavond massaal met de familie drinken en rond 22.00 uur is iedereen dronken. En dat is best een grappig gezicht en als je daar dan als blonde reus rond hobbelt, ben je een regelrechte attractie. Hoewel ik daar onderhand wel een beetje aan gewend ben trouwens.. In de middag ben ik op pad gegaan en heb ik een schildpadden centrum bezocht. Ze fokken daar schildpadden en proberen op die manier de populatie weer te laten groeien. Het probleem is namelijk dat toen de eerste mensen op de eilanden kwamen – piraten trouwens – ze de schildpadden meenamen. Die beesten kunnen enorm lang zonder water en dus hadden ze vers vlees op de schepen. Op bijvoorbeeld het eiland Floreana zijn er geen landschildpadden meer en aangezien alle eilanden een andere soort schilpadden hadden, is deze soort dus uitgestorven. Daarnaast bracht de mens honden, katten, koeien, paarden en ezels en die beesten eten of verwoesten de nesten van de schildpadden. En om daar tegenwicht aan te bieden, fokken ze landschildpadden in deze centra tot ze 2 jaar oud zijn. Dat fokken is trouwens best een kwestie van geduld, aangezien de mannetjes pas de vrouwtjes opzoeken als ze rond de 70 jaar zijn! Ze zoeken dan vrouwtjes van rond de 35, aangezien ze twee keer zo groot en zwaar moeten zijn als het vrouwtje.

De volgende dag – maandag – ben ik naar de vulkaan gegaan. Isabella bestaat uit een aantal vulkanen, die in de loop van de tijd aan elkaar zijn gegroeid. Aangezien de eilanden zijn ontstaan door een hotspot heb je dus een hele rij vulkanen. De dichtsbijzijnde was de vulkaan Sierra Negra. De krater heeft een diameter van 10 km. en je kan dus een prima wandeling maken. In totaal was de wandeling 22 km. wat wel lekker was. Het gave van de tocht – en van Isabella – is dat het allemaal nog niet begroeid is. Het duurt ongeveer 3000 jaar voordat een eiland helemaal begroeid is – aldus de gids – wat betekent dat een groot deel van de vulkaan en het eiland een groot maanlandschap is. Dit komt omdat in 2005 en 1979 de twee laatste uitbarstingen waren. Wel een vet gezicht dus.

Dinsdag heb ik een mountainbike gehuurd. Eerst even langs een internetcafé trouwens om moeders te feliciteren met haar verjaardag! Er scheen een route te zijn langs het strand die je kan fietsen en die uitkomt bij de Muro de las Lacrimas. Zou de moeite waard zijn. Nou, die route was nog geen 5 kilometer, door de bossen, maar kwam wel uit bij de Muro. Dit was dan weer niet zo heel boeiend eigenlijk. De Muro is gemaakt door gevangenen als een soort van strafkamp, vanaf 1946. Het gezegde van de Muro is dat ¨de sterken huilden en de zwakken stierven¨. Het verhaal erachter was dus beter dan de muur zelf, of de tocht er naartoe. De volgende dag vloog ik weer terug naar San Cristobal, helemaal ontspannen van Isabella.

Momenteel ben ik in Guayaquil. De havenstad van Ecuador en tegelijkertijd een van de minste steden van het land. Veel criminaliteit en onrust. Op het landelijke nieuws, dat we in Quito altijd zagen bij ons gastgezin, kwam Guayaquil vaak voorbij i.v.m. schietpartijen en ander ongein. Andere reizigers zeggen ook vaak dat de stad niet helemaal fijn aanvoelde, dus dat is voor mij reden genoeg om lekker door te gaan naar Cuenca. Daar hoor ik dan weer een hoop goede verhalen over en aangezien dit een van de oudere koloniale steden is van Ecuador, kan ik daar de geschiedenis nerd uithangen. Gaat helemaal goed komen dus! Na twee maanden een vaste plek gaat het reizen nu echt beginnen en het doel is Cusco, waar ik de Inca Trail ga doen naar Macchu Picchu. Ik moet daar rond 8 juli zijn en 10 juli gaan we beginnen aan de tocht. Tot die tijd is Noord Peru aan de beurt!