Na drie maanden was het dan eindelijk zo ver. Een vierdaagse tocht over de Inka Trail naar Machu Picchu stond op het programma. De afgelopen maand heb ik hier echt naartoe gereisd en geleefd, dus had er logischerwijs nogal veel zin in. Heb ook foto's geupload, link staat onderaan de tekst.

De eerste dag begon vroeg. Om 6.15 uur werd ik van mijn hostel opgehaald en gingen we naar het plaatsje Ollantaytambo (na eerst uiteraard andere personen opgehaald te hebben). Dit plaatsje was de laatste beschaving die we de komende vier dagen zouden zien en ook dat weten ze daar. Alles is gericht op toeristen, alles is duurder dan Cuzco (wat op zijn beurt weer duurder is dan de rest van Peru) en verder is er niets te vinden. Hier gingen we wat ontbijten, laatste water, coca-bladeren en coca-snoepjes kopen en dan vervolgens weer het busje in. We reden door tot een kleine community genaamd Piskacucho, waar we ons klaar gingen maken om te gaan wandelen. We kregen hier onze matrassen uitgedeeld (die we dus zelf mee moesten slepen, samen met alle andere persoonlijke spullen) en zagen voor het eerst de dragers in actie - hierover later meer. Na allerlei controles en paspoortstempels te hebben gehad, konden we op pad. De eerste dag lopen was niet zo heel lang en niet zo heel veel hoogteverschil. Halverwege kwamen we aan bij onze lunchplek. De dragers hadden hier een tent opgezet en de kok had echt een lekkere maaltijd klaar gemaakt. Na wat gegeten te hebben en een kleine siesta te hebben gehouden, gingen we weer op pad. Halverwege hebben we met onze gids, Simba, nog een offer gebracht aan de goden en gevraagd om een veilige reis zonder ongelukken en dergelijke. Waar de cocabladeren wel niet goed voor zijn... Aan het einde van de middag kwamen we aan in Wayllabamba. Ook hier waren de dragers weer eerder dan wij en alle tenten waren opgezet en de thee stond klaar. Dit laatste was wel nodig, want het was onderhand redelijk koud geworden. De hoogte speelt immers ook mee, aangezien Wayllabamba op 3000 meter hoogte ligt. Het koelt dus snel af. Na het avondeten werd er nog wat warms gedronken en ging iedereen op tijd naar zijn tent. De volgende dag moesten we immers weer vroeg op. ´s Nachts is het trouwens goed koud en eigenlijk slaap je in shirt met trui en sokken. Gelukkig had ik van Teska en Lars een zijden hoes voor in mijn slaapzak gekregen, waardoor de kou wat draaglijker werd.

De tweede dag begon goed. Een tweetal dragers komen je om 5.30 uur wakker maken met een kopje heet water. Hier kan je dan wat cocabladeren in gooien om een prima cocathee te drinken. Die cocabladeren zijn echt heilig op deze hoogte. Wat ze precies doen weet ik niet, maar de cocathee en het kauwen op de bladeren tijdens het lopen helpen nogal goed tegen de hoogte. En eigenlijk is het nog best lekker ook... Enfin, het ontbijt was nogal riant (lees: pannekoeken en toast) en daarna konden we op pad. De tweede dag is de zwaarste dag van de tocht. Vanaf Wayllabamba, dat op 3000 meter hoogte ligt, klim je naar Abra Warmihuañusca - hulde voor degene die dit in een keer uit kan spreken, Dead Woman´s Pass is makkelijker - op 4200 meter. Deze 1200 meter stijg je in 9 kilometer, oftewel ongeveer 130 meter per kilometer. Nu is op zich het lopen geen probleem, maar het feit dat het pad bestaat uit een onregelmatige afwisseling van traptreden en vlakke stukken is frustrerend. Daarnaast werkt de hoogte ook niet mee, waardoor je snel uitgeput, maar na 1 minuut rust weer helemaal in orde bent. Het kauwen op cocabladeren is hier trouwens wel echt heel fijn! Eenmaal op de top wacht je op de anderen, maakt een groepsfoto en gaat weer door met lopen. Dit is een afdaling van 2,5 uur en is een lekkere oefening voor de knietjes. Uiteindelijk kom je rond 13.30 uur aan in Pacaymayu (3600 meter) voor de lunch, die wederom geweldig was met allerlei groentes, vlees, kip, lokaal voedsel en uiteraard thee. Na de lunch blijf je in het kamp, waar je die avond ook gaat overnachten. Aangezien iedereen redelijk uitgeput was van de klim en daarna de afdaling, was het geen verkeerd idee. In de middag lagen de meeste al een klein beetje te slapen. Verder doe je dan niet zo veel. Beetje cocathee drinken, praten, zitten in de zon en vooral veel niets doen. Aan het eind van de middag koelt het dan snel af en na het avondeten gaat iedereen redelijk snel naar bed. Het kamp ligt hier nog een stuk hoger dan het vorige kamp, wat simpelweg betekent dat het nog kouder is. Gelukkig had ik als troef een joggingsbroek mee genomen. Feitelijk maakte dit eigenlijk niet zo heel veel uit en koud bleef het toch wel. Enfin, de vermoeiende dag maakte het slapen redelijk makkelijk.

Op dag drie werden we wederom wakker gemaakt met de gebruikelijk cocathee roomservice. Deze dag is de langste van de hele tocht en is ongeveer 16 kilometer lopen. Onderweg kom je dan langs allerlei Inka ruïnes, waar de gids dan uitleg geeft. Uiteindelijk werkt dit meer als een rustmoment op een vaak bizarre plaats. Die Inka´s hebben het zichzelf niet makkelijk gemaakt met het bouwen van huizen en dorpjes, alles ligt óf op de top van een berg, óf aan het einde van een steil pad. Het hoogste punt van deze dag ligt op 3970 meter en heeft de naam Runkurakay pas. Na de pas van de dag ervoor was dit natuurlijk geen probleem. Bovenop deze berg hebben we de cocabladeren die we op de eerste dag hebben gekregen tijdens het offeren onder een torentje van stenen gelegd. Om de goden te bedanken voor de veilige reis. Vervolgens ga je naar de lunch plek om te lunchen en een kleine siesta te houden. Na de lunch vervolg je de tocht om over een tweede pas te gaan, Abra de Phuyupatamarca op 3700 meter hoogte, en dan daal je richting het kamp. Dit dalen gaat uiteraard weer via een ongelijk pad, met ongelijke treden en af en toe weer een pad. Aan het einde kom je aan bij een ruïne complex bestaande uit allemaal terassen. Hier is het laatste rustpunt en je kan dan het kamp zien liggen. Ook is het uitzicht ongelooflijk indrukwekkend. Aan het einde van de dag kom je dan aan in het kamp bij Wiñaywayna (2650 meter) waar het een stuk warmer is (ook ´s nachts).

De laatste stond de wekker om 3.30 uur en moest je opstaan zonder cocathee roomservice! Balen. Om 4.30 uur sta je voor de poort bij de laatste checkpoint, die om 5.30 uur open gaat. Iedere dag moest je namelijk langs een checkpoint om een papier af te laten stempelen. Je staat hier zo vroeg, omdat je na 2 uur lopen ongeveer aankomt bij Inti Punko, oftewel de Sun Gate. Hier kan je de zon op zien komen boven Machu Picchu. Dit schijnt een geweldig mooi gezicht te zijn, alleen zagen wij niets anders dan mist en wolken. Dat was dan wel een kleine tegenvaller, zeker omdat we drie dagen achtereen zon hadden. Uiteindelijk moesten we dan toch doorlopen en onderweg richting Machu Picchu - dat dan heel de tijd aan je rechterhand ligt - klaarde het op en verscheen Machu Picchu dan toch voor ons, omgeven door mist, maar een geweldig mooi gezicht. Je loopt dan vervolgens door en komt aan in de ruïnes van Machu Picchu, waar je dan vervolgens weer uit moet om een stempel in je paspoort te halen, je backpack af te leveren en via de officiële ingang naar binnen moet. Wij stonden uiteindelijk om 7.30 uur in de rij, die op dat moment al aanzienlijk was. Eenmaal in het complex kregen we een tour van bijna 2 uur van onze gids en konden we daarna nog even zelf rondlopen. De locatie is echt bizar en bergen stijgen en dalen misschien 2000 meter over ongeveer 5 meter. Echt bizar! Na alles gezien te hebben en te hebben gewacht op een spugende lama (zonder resultaat) was het tijd om de bus te nemen naar Aguas Calientes, het dorp onder Machu Picchu. Dit dorp is ongelooflijk toeristisch en prijzen zijn drie of vier keer zo hoog als in Cuzco zelf. Alles is hier gericht op toeristen, zonder uitzondering. Uiteindelijk natuurlijk nogal logisch, aangezien een groot deel van de mensen vanuit Cuzco de bus en trein neemt en dan ´s ochtends hier wacht om naar boven te gaan. Ik hoorde achteraf dat mensen hier al om 3.30 uur in de rij staan voor de bus, die pas om 6.30 naar boven gaat. Dat is pas gekkenwerk! In dit dorp gingen wij dus lunchen en namen dan vervolgens de trein en bus terug naar Cuzco. Hier kwamen we rond 19.00 uur aan.

De hele tocht was echt ongelooflijk gaaf en indrukwekkend. Het leuke was ook dat de groep jong was (jongste was 22 en oudste 31) waardoor het lopen grotendeels als groep ging. Vele groepen vallen namelijk uiteen tijdens de dag a.g.v. snellere en langzame mensen. Daarnaast was de gids echt een mafkees, wat het allemaal erg gezellig maakte. Hetgeen ik ook echt wil melden is dat die dragers ongelooflijk zijn. Ze dragen alles met zich mee, dus de tenten, potten, pannen, eetgerei, eten, de gasfles, het fornuis en weet ik veel nog meer! Ze lopen met minimaal 25 kilo die berg op en doen dat dan ook even twee keer zo snel als. De derde dag heb ik geprobeerd om een van die tassen van die dragers de berg op te dragen (de laatste 25-30 meter naar boven naar de top van 3970 meter) en dat doe ik dus nooit meer. En dan rennen die gasten dus die berg op en af, letterlijk rennend, en dat alles op sandalen! De riante fooi die ze krijgen is dus ook meer dan verdiend, ook voor de kok trouwens.

Momenteel ben ik weer terug in Cuzco om te genieten van een normaal bed en ik heb eindelijk weer eens kunnen douchen in 4 dagen. Is ook wel eens fijn. Ik moet in Cuzco blijven tot 20 juli, aangezien ik dan naar de dokter moet voor controle. Een parasiet heeft bedacht zich te nestelen in mijn darmen. Heb dus wat medicijnen en moet dan terug komen ter controle. Na de 20^ste zal ik naar Arequipa, Ica en Puno gaan om dan vervolgens Bolivia in te duiken.

FOTO'S!!!