Hallo allen!

Het is alweer vier weken geleden dat ik een teken van leven heb gegeven via mijn reisblog. Op het moment van schrijven zit ik in Santiago de Chili, te wachten om naar het vliegveld te kunnen en mijn terugreis te hervatten (prima tijd om even hier te schrijven). Ik moet namelijk een goede 21 uur wachten op mijn volgende vlucht richting Madrid, waar ik na 6 uur wachten door kan vliegen naar Amsterdam. Bijna thuis dus...

Na La Paz zijn Mike, Mike en ik door gegaan naar Uyuni. De busreis daarheen scheen een dramarit te zijn, dus zijn we via Oruro gegaan om daar de trein te pakken. Uyuni als plaatsje stelt helemaal niets voor. Er zijn onwijs veel hostels en tour agencies, maar verder is er niets te vinden. Op zich maakt dat ook niet uit, aangezien iedereen hier alleen maar komt voor de zoutvlaktes. Uiteraard wij ook. Ons plan was om een vierdaagse tocht te doen, maar dit kon helaas niet. Vanwege de koude temperaturen lag er sneeuw op bepaalde plekken, waardoor de jeeps daar niet heen konden. We konden alleen een tweedaagse tocht doen, welke we dus hebben gedaan. De tocht begint met een bezoekje aan de treinenbegraafplaats. Dit is een plek waar oude en verroeste treinen opgesteld staan. Eigenlijk was dit nog leuker dan verwacht. Na de treinen gingen we naar een kein dorpje aan de rand van de zoutvlakte, waar ze zout delven voor de binnenlandse markt. HIer kregen we wat uitleg en gingen daarna door de zoutvlakte op. En hier is het dus wit, koud en vlak. En dan rij je daar in je jeep rond met ongeveer 80 km/h, terwijl je het idee hebt dat niets dichterbij komt. Zo gaat het eigenlijk de hele dag door en tussendoor stop je om foto´s te maken van de verschillende soorten vlakte. De dag eindigde bij een vulkaan, ten noorden van de zoutvlakte. Daar verbleven we in een soort lemen huisje, waar het ontzettend koud was gedurende de nacht. De volgende ochtend stonden we vroeg op om de zonsopgang te zien. En ook dit was spectaculair. Je hebt namelijk schaduwen van meters lang, puur om het feit dat er niets is om het tegen te houden. Wel grappig eigenlijk! Na het ontbijt ga je naar een soort eiland, waar cactussen staan. Niets bijzonders zou je zeggen, aangezien er overal in Bolivia cactussen staan. Deze cactussen zijn echter reusachtig, sommige rond de 5 meter, maar ze groeien maar 1 centimeter per jaar. Dus die cactus van 5 meter is rond de 500 jaar oud. Dat maakt het dan wel weer wat leuker. Na dit eiland gingen we op pad richting Uyuni om de tour af te sluiten.

Na Uyuni was het de beurt aan de mijnen van Potosi. Hier wordt vooral zilver naar boven gehaald en de werkomstandigheden zijn bizar. De jaren verschillen per persoon die het je vertelt, maar als je daar begint te werken, is je levensverwachting nog maar 10 tot 15 jaar. En dat is bizar. De mijnen zijn dus momenteel nog steeds operationeel. Deze hele tour was een aaneenschakeling van bizarre dingen. Allereerst ga je naar de mijnersmarkt. Daar koop je allerlei spullen voor de mijners, zoals cocabladeren, drinken, sigaretten en dynamiet. Dat laatste kost je slechts EUR 2,50 en je kan alles opblazen wat je wilt. Dus wij liepen daar lekker rond met wat staven dynamiet onder onze kleren. Apart... Na de markt ga je naar een fabriekje, waar ze de stenen malen en via allerlei chemische vloeistoffen omvormen tot een soort nat ¨zand¨. Dit zand bevat 80% zilver en wordt vervolgens vervoerd naar Amerika en Europa om verder omgezet te worden in zilver. In dit fabriekje wordt je al aangeraden om je mondkapje te gebruiken, aangezien ze niet van afgesloten ruimtes houden. De lucht is letterlijk chemisch. Na de fabriek ga je dan uiteindelijk naar de mijnen zelf. Hier loop je ongeveer 2,5 uur rond, waar voor mij dus neerkwam op gebukt lopen, kruipen en wat ouderwets feuten-tijgeren. Echter, als je net de mijn in bent, vraagt de gids (oud-mijner) of we dynamiet wilden afsteken. Uiteraard wilden we dat - hoewel gezond verstand zei dat niet te doen - en dus ging de gids aan de gang. De lont gaf ons vijf Boliviaanse minuten de tijd, dus werd een aangestoken staaf dynamiet even doorgegeven voor een foto. Alsof het allemaal de normaalste zaak van de wereld was. Nadat iedereen zijn foto heeft, loopt de gids ergens de mijn in en is het aftellen. We zijn dan 3,5 minuut verder (=5 Boliviaanse minuten) en dan ineens komt een bizarre klap. Echt onbeschrijflijk. Uberhaupt als je stil bent, hoor je onder je de dynamiet gaan. Hierna ga je dan uiteraard vol goede moed en niet bang voor eventueel instortingsgevaar verder de mijn in. De mijn is gevuld met fijnstof en zonder mondkapje zou je het volgens mij niet redden. Ondertussen stijgt de temperatuur naar ongeveer 35-40 graden, wat het dan ook niet veel comfortabeler maakt. Na 2,5 uur ben je dus wel blij met de buitenlucht. Een bizarre ervaring, zonder meer.

Na de drukte (lees: feesten in Wild Rover hostel) van La Paz, de zoutvlaktes en Potosi was het tijd om even de rust op te zoeken. Dit hebben we gedaan in Sucre en Santa Cruz. Het weer is hier ook beter, aangezien het niet op 3500 meter of hoger ligt. Vooral in Santa Cruz hadden we een hostel gezocht met zwembad om daar even een paar dagen niets te doen. We namen als het ware een vakantie tijdens de reis. Daarnaast had ik sinds de Galapagos mijn zwembroek niet meer gedragen, dus die kon ook wel wat beweging gebruiken. Hier hebben we verder niet veel activiteiten ondernomen. Wat ik hier wel heb gedaan, is mijn reis gewijzigd en besloten dat ik toch naar Argenitinië mee wilde gaan. De Mike´s wilden naar Iguazu en na het zien van wat foto´s had ik mijn keuze gemaakt. Dus vanuit Santa Cruz namen we de bus om via het gat Yacuiba naar Salta in Argentinië te gaan. In Salta hebben we vooral genoten van de steaks, rode wijn en het feit dat een stad geen stinkend zooitje is, zoals in Bolivia. Ook hebben we een wijntour gedaan, wat redelijk bejaard klinkt. En wat het eigenlijk ook was... Maar ja, een dagje wijn proeven kan ook geen kwaad.

De volgende stop na Salta was Puerto Iguazu. Dit is het kleine dorpje nabij de inmense watervallen op de grens van Brazilië en Argentinië. Aangezien de weersvoorspellingen niet goed waren voor de volgende dag, besloten we die dag niets te doen en wat rond te lopen in het dorp en de omgeving. De volgende dag gingen we dan op pad. Door de regen van de afgelopen dagen waren de watervallen groter dan normaal, wat positief was. Minder was dat sommige delen waren afgesloten, zoals de Garganta del Diabolo. Enfin, nog steeds was het ongelooflijk indrukwekkend en een geweldig stukje natuur(geweld). Ook is het redelijk tot eigenlijk extreem toeristisch en niet alleen de watervallen bleken een attractie. Ik bevond mijzelf, voordat ik er erg in had, op een foto met ongeveer 8 Argentijnse dames van rond de 60 jaar.

Na de watervallen en twee geweldige BBQ´s in ons hostel (Bambu Hostel, aanrader!!) gingen we op pad naar Buenos Aires. Mike zou de 27ste hiervandaan terugvliegen naar Canada, ik zou de 29ste vliegen naar La Paz (mijn ticket kon alleen gewijzigd worden voor EUR 550,-) en andere Mike zou nog wat verder reizen. Buenos Aires is echt een geweldige stad. Het is inderdaad - zoals iedereen eigenlijk wel zegt - een moderne stad en daar was ik eerlijk gezegd wel aan toe. Het hostel waar we in verbleven, bleek een enorm partyhostel te zijn, wat dus eigenlijk ook wel goed uit kwam. In Buenos Aires hebben we vooral veel rond gelopen, zijn we naar een begraafplaats geweest met het graf van Evita Peron, zijn we naar haar museum geweest, hebben we de dierentuin bezocht en zijn we naar het presidentiële paleis gegaan. Het leukste wat we daar hebben gedaan, was een tango-avond. Dat begon met een tango les, met een nogal humoristische leraar, waarna je een diner hebt (drie gangen) met onbeperkt wijn (vul zelf in) en tot slot een tangoshow. En dat was echt een gave show. Tango is eigenlijk best wel een gave dans.

Buenos Aires was mijn laatste ¨ding¨ hier in Zuid-Amerika. De 29ste vloog ik terug naar La Paz, om daar de 31ste door te vliegen naar Santiago, waar ik nu ben. Vandaag (1 september) vlieg ik door naar Madrid, om daar morgen aan te komen, zes uur te wachten en dan door te vliegen naar Amsterdam. Daar kom ik dan rond 22.00 uur ´s avonds aan en is alles voorbij...

ZOALS GEWOONLIJK NOG WAT LAATSTE FOTO´S

Tot snel!