Hallo!!

Het is enige tijd geleden dat ik een berichtje achter heb gelaten, dus hierbij weer even een update van waar ik mij bevind en wat ik zoal gedaan heb.

Na een ruime drie weken te hebben doorgebracht in Cuzco, wat dus eigenlijk de duurste plek is van heel Peru, kon ik eindelijk doorreizen. Areuipa was de eerste stad op de planning om bezocht te worden.Het meest interessante om daar te zien , zijn de condors. In m'n hostel kon ik een tour boeken en heb dat dus maar meteen gedaan. Vaak is dat hier het makkelijkste om te doen en je krijgt nog wat uitleg ook. De tour was twee dagen, aangezien Colca Canyon redelijk ver uit de stad ligt. De eerste dag dus de bus in, veel stops onderweg om alpaca's, lama's en alcuna's te zien. Ze zien er eigenlijk allemaal redelijk hetzelfde uit, dus zo boeiend was het niet. Het enige noemenswaardige is dat de vacht van de alcuna vreselijk duur is. Een kleed van ongeveer een meter bij anderhalve meter kost een goede 600 euro. Prima prijsje dus. In de middag zijn we naar een zwembad geweest, met natuurlijk warm water. Is eigenlijk best lekker om daar een beetje rond te dobberen. 's Avonds werden we getracteerd op een diner met traditionele dans en muziek. Moet eerlijk zeggen dat ze de dans en muziek over hadden mogen slaan, maar dat terzijde. De volgende dag moesten we vroeg op om naar de condors te gaan. Deze beesten gebruiken de warme lucht om rond te zweven. Het gaafste is dat die beesten echt enorm groot zijn. De spanwijdte is ongeveer 3 tot 3,5 meter. En eerlijk is eerlijk, het is best indrukwekkend om die beesten te zien. Daarna linea recta terug naar Arequipa en de volgende dag op weg naar Puno.

Puno is eigenlijlk een stad van niets. Het heeft oprecht niets te bieden, alleen dat het ligt aan het hoogste meer ter wereld. Dat maakt het dus de tweede toeristische stad van Peru. Hier had ik afgesproken met de Canadezen. Het enige wat Puno daadwerkelijk te bieden heeft is een oud stoomschip. Het schip is gemaakt in Engeland, uit elkaar gehaald, verscheept naar Lima, daar per trein naar Juliaca vervoerd en vervolgens per paard en mankracht naar Puno gebracht. Dit alles in 1862. We hadden enigszins onze bedenkingen bij dit schip, maar achteraf was het echt vet. Ze zijn het zelfs weer helemaal aan het restaureren. Over een paar jaar zou hij weer klaar moeten zijn om te varen. Zou best gaaf zijn eigenlijk. De volgende dag zijn we op pad gegaan naar een van de eilanden. Het is namelijk mogelijk om te overnachten op een eiland in het Titicaca meer en dat hebben we dus ook gedaan. De bootrit duurde drie uur en halverwege werden we afgezet op een van de drijvende eilanden. Deze eilanden zijn compleet van riet gemaakt en het lopen is alsof je op een gigantisch waterbed loopt. Na dit touristische uitstapje gingen we dan uiteindelijk door naar Taquile, het eiland. Dit was echt bizar toeristisch. Aan alle kanten werden dingen verkocht, mensen liepen semi-nonchelant rond in traditionele kleding en bijna iedereen bood ons een slaapplaats aan. Uiteindelijk hebben we er een gekozen en dat was eigenlijk iets beter dan verwacht. De rest van de dag hebben we een beetje rond gelopen over het eiland, gekaart, gedronken en om 9 uur was het al zo koud en donker dat we terug gingen naar het huisje. De volgende dag was het de Peruaanse bevrijdingsdag en wij dachten dat dat dus een groot feest zou worden. Helaas was dit niet het geval, waardoor we deze dag gewoon op eigen houtje zijn gaan vieren.
Na Puno was het tijd om de grens met Bolivia over te steken. Vanaf Puno pak je de bus naar Copacobana, waar je dan ongeveer anderhalf uur moet wachten op een andere bus. Deze bus was aanzienlijk minder luxe dan de bus in Peru, maar prima om de laatste paar uur in rond te rijden. Halverwege de rit naar La Paz stopt de bus bij een open water. Dit is een tak van het Titicaca meer en daar moesten we overheen. In plaats van een brug te bouwen of een grote veerpont in te schakelen, wordt de bus op een soort grote drijvende vlotten gereden en naar de overkant gevaren. Daarnaast waren de golven aanzienlijk en dan een gezicht van een aantal drijvende vlotten met bussen op het water doet je wel even glimlachen eigenlijk. Uiteindelijk zijn we aangekomen in La Paz en zijn we op weg gegaan naar ons hostel. Dit hostel is een Wild Rover hostel en dat betekent feesten. Deze hostels zijn de nummer 1 party-hostels hier in Peru en Bolivia. En dat komt goed uit, want Mike (een van de drie Mike's van de Canadezen) was gisteren jarig. In de avond hebben we dus goed gefeest, maar overdag hebben we een van de vetste activiteiten gedaan hier in Bolivia. We hebben The Worlds Most Dangerous Road afgemountainbiked! En dat is echt bizar gaaf! Het eerste deel is gewoon op een asfalt weg en daar kan je je gewoon zonder te remmen laten gaan. Je begint de tour op 4700 meter hoogte(waar het redelijk koud is) en alles is dus downhill. Na een tijdje kom je op het punt dat de asfalt over gaat in gravel en vanaf daar begint ook eigenlijk de echte Death Road (de andere naam voor dezelfde weg). De weg zelf is ongeveer 3 meter breed en op sommige punten is er een klif van 300 tot 600 meter diep. Simpel gezegd, als je je idioot gedraagt en te hard naar beneden gaat, ga je dood. De realitieit is dat de naam van de weg het engste van alles is. Vroeger was er heel veel verkeer op deze weg en vielen er af en toe bussen en andere auto's naar beneden. Hier komt ook de naam van de weg vandaan. Tegenwoordig is er een nieuwe weg gebouwd aan de andere kant van de vallei en wordt de weg bijna alleen door mountainbikers gebruikt. De naam is echter gebleven. Het mountainbiken op deze weg is echt ongelooflijk gaaf en iedereen zou het meteen nog een keer doen!

De planning is om nog enkele dagen in La Paz te blijven, aangezien het eigenlijk best een leuke stad is. Over twee dagen gaan Mike en Jake terug naar Canada en ga ik door naar Uyuni met Mike en Mike.

FOTO'S