Banos: leven onder de vulkaan

Beste!!

Een beetje een verhaal achteraf, maar niets is minder leuk om te lezen. Het weekend van donderdag 22 tot zondag 25 april zijn we naar Banos gegaan. Dat is een leuk, maar ook toeristisch dorpje onder een vulkaan.

Donderdagmiddag vertrokken we en de planning was om daar in het begin van de avond aan te komen. Het was immers maar 3-4 uur rijden. Helaas was het Paasweekend, wat betekent dat heel veel mensen gaan lopen naar Banos en dus de hele weg vol stond met mensen. De bus kon er dus niet meer door en uiteindelijk hebben we er 7 uur over gedaan.

Vrijdagochtend begonnen we de dag goed, door te gaan canyoning. In dit geval ging dit door allerlei watervallen en dat we eerlijk gezegd best vet. Beetje abseilen in de waterval, je kan het slechter treffen. Na het canyoning wilden Vivienne en Laurent gaan swingjumpen. Dat is een soort bungejumpen, maar in plaats van recht naar beneden te bungelen, slinger je heen en weer onder de brug. De vrije val in het begin is er nog steeds. Na lang twijfelen, zenuwachtig zijn en alles overdenken, moest ik er ook aan geloven. Het engste is als je op het randje staat en dan 100 meter de diepte in kijkt. Het voelt gewoon onnatuurlijk om te springen. Maarja, als die man begint af te tellen, moet je wel, dus je springt maar. Nou, het was echt gaaf. Dat moment dat je in een vrije val in de lucht hangt, is echt onbeschrijflijk. Zo onwijs vet! In de avond zijn we gaan kaasfonduen in een Zwitsers restaurant. Had ik al gezegd dat het hier heel toeristisch is? Na lang aan tafel gezeten te hebben, was het mooi geweest.

De volgende dag gingen we mountainbikes huren en de route de la Cascadas rijden. Dat is een fietsroute langs heel veel watervallen - vandaar de naam - en is best relaxt. Het meerendeel is berg afwaarts, wat het wel makkelijk maakt. Met eten en drinken mee om te picknicken waren we wel echte touristen. Helemaal toen we met een lekke band langs de weg stonden... Ondertussen nog een bezoek gebracht aan de Paillon del Diabolo, een nogal grote waterval. Was wel vet, maar anderzijds ook niet echt heel speciaal. Toen we terug kwamen, gingen Laurent en ik naar een top van een berg om de lava van de vulkaan te zien. De vulkaan is namelijk gewoon nog actief en dat is dus 's nachts te zien. De afdaling was wat minder fijn, niet alleen omdat er geen licht was, maar vooral omdat er aardig wat losse en zeer agressieve honden rond liepen. Maakte het er niet fijner op... In de avond zijn we met z'n allen een massage gaan halen. Laurent en ik werden door twee dames onder handen genomen en uit hun reacties vonden ze dat een zeer leuke ervaring (aldus de verhalen van Vivienne en Margot, die eerder klaar waren)

Zondag zijn we naar een zwembad geweest met nogal warm water. Dat water wordt verwarmd door de vulkaan en zit vol met allerlei mineralen. Het leukste was dat er in totaal 4 buitenlanders rondliepen. Wij. Vooral de kleine kinderen vinden dat nogal een gezicht. In de middag terug naar Quito, einde weekend.

Dit was mijn laatste weekend in Quito. Op moment van schrijven zit ik op de Galapagos eilanden. Is ook fijn. Heb dus ook mijn school vaarwel gezegd en alles daar afgerond. Einde van het eerste hoofdstuk, dat vooral heel leuk gemaakt werd door de school zelf (Yanapuma) en doordat ik Margot en Vivienne heb ontmoet. Dat maakte het allemaal een stuk fijner.

Cotopaxi

Hola!

Afgelopen zaterdag gingen we een van de hoogste vulkanen van de wereld bezoeken; de Cotopaxi. We vertrokken om 7.00 uur bij een koffiebar - waar ze overigens de eerste echte lekkere espresso hadden die ik tot nu toe gedronken heb - waar de verzamelplaats was. Samen met een andere Spaans school gingen we op pad, zodat we met ongeveer 15 man waren. Iedereen sprak Engels, dus dat kwam mooi uit.

Vanaf de bar gingen we met gids Pedro - een man met mooie teksten - op pad. Ondertussen werden even wat mountainbikes opgehaald en over de Pan-American Highway gingen we vervolgens verder. De Cotopaxi is nogal hoog en het is noodzakelijk dat je goed aan de hoogte went. Onderweg naar de parkeerplaats, waar we naar boven zouden lopen, stopten we bij een museum. Hier kregen we wat uitleg over de berg en het natuurreservaat er omheen. Ook konden - en moesten we eigenlijk - Cocathee drinken. Dit is een soort groene thee van Coca, diezelfde plant waar cola van wordt gemaakt. Deze thee zorgt ervoor dat je lichaam went aan de hoogte - iets met zuurstof en poriën. De bladeren kon je op blijven kauwen, maar dat was niet echt een topidee.

Na het museum en de thee reden we - met wat fotomomenten tussendoor - naar de parkeerplaats waarvandaan we zouden gaan wandelen. Het weer was ondertussen wat minder geworden, waardoor iedereen met mutsen en wanten naar boven hobbelde. Dat hobbelen was redelijk zwaar, aangezien je daar op die hoogte niet echt veel zuurstof hebt en het lopen extra zwaar wordt gemaakt. Het is alsof je op het strand loopt, je zakt weg in de aarde. Eenmaal bovenaan werd het weer even wat beter, waardoor we wat foto's konden maken. In de hut - denk aan een soort wintersport restaurant in Oostenrijk - kregen we soep en allerlei andere gerechtjes. Na de soep gingen we weer naar beneden, naar de parkeerplaats, om daar op de mountainbikes te stappen. De weg terug van de parkeerplaats naar een meer deden we dus op de fiets. Dat was best wel gaaf. Na het mountainbiken was het weer over met de pret. De mountainbikes werden op de bus gezet en we gingen terug naar huis. Al met al een geslaagde dag.

Ik heb foto's op mijn Picasa gezet, zodat iedereen ze kan zien. Dat werkt wat makkelijker dan deze site. De link is:https://picasaweb.google.com/105701067086236494622/Cotopaxi?authkey=Gv1sRgCOvSwr2ckIjCmAE&feat=directlink

Groetjes!

Puerto Misahuallí: Rumble in the jungle

Hallo!

Afgelopen weekend hebben we (Margot, Vivienne, gids Olga en ik) een tour gemaakt richting de jungle en het was echt een gaaf weekend.

Vrijdag vertrokken we om 14.00 uur van de school, om via de bus terminal van Quito naar Tena te reizen. Uiteindelijk kwamen we om 21.00 uur aan in Tena. Vooral de busrit door de bergen in het donker was al een avontuur. Hoewel de bussen zelf echt goed zijn, met ruime stoelen en wat films onderweg, maar de bestuurders zijn echt bizar. Keihard rijden door die bergen en midden op de weg stoppen om mensen op te pikken, is hier dus normaal. Tena zelf is een levendig stadje, maar echt onwijs anders dan Quito. Sowieso is het onwijs warm en vochtig, maar het leven op straat is veel gezelliger. Overal barbecues en muziek en een veel vriendelijkere omgeving. Het is ook veel meer het beeld wat je hebt bij een dorp in de tropen. We hebben hier even wat gegeten, rondje gelopen en naar het hostel - wat overigens echt netjes was!

De volgende ochtend - na de eerste echt lekkere douche alhier - gingen we door naar de community waar we zouden overnachten. Deze community heet Chichicorumi en is een soort eco-community. Bij aankomst wordt je al opgewacht door Franco en Lucas, twee geniale apen! Overal lopen dieren rond; een ocelot, papegaaien, een boa, een capibara, een kaaiman en heel veel verschillende bomen en planten. Die bomen en planten zijn allemaal wel ergens goed voor en we kregen van Silvia een tour door het bos en langs alle beesten. Na deze tour gingen we door de jungle hobbelen op zoek naar de waterval. Om daar te komen, moesten we een stukje rijden. Dat gebeurde achterop de pick-up truck en ook dan rijden ze niet normaal. Enfin, aangekomen op de plaats des onheil verdwenen we in de jungle. We moesten laarzen aan, omdat door alle regen alles modderig was. Nu zijn die laarzen op zich geen probleem, maar aangezien alle mensen hier geen grotere schoenmaat hebben dan 42, kon ik lekker hobbelen op laars maat 42 i.p.v. mijn normale 45. Vooral op de terugweg naar beneden was dit minder fijn, om netjes te blijven. De tocht was echt vet en binnen twee minuten ben je zeiknat. Dit is niet alleen omdat het enorm vochtig is, het transpireren wordt door die vochtigheid enigszins gestimuleerd. Aan het einde van de tocht moesten we nog even door de rivier, geen probleem, nat waren we toch wel. Wat wel een probleem was, is dat maat 42 met water als een soort vacuüm werkt en ik het idee had dat ik in maat 37 ronddwaalde. Na de tocht terug op de truck om te douchen en te eten. Het douchen gaat op die community gewoon in adamskostuum in de open lucht tussen drie muurtjes. We voelden ons dus nogal een met de natuur. Na het douchen gingen we - begeleid door de apen Lucas en Franco - eten. Wij dachten dat we wederom rijst zouden krijgen, maar nee, een kleine onverwachte menuwijziging zorgde ervoor dat we een soort omelet kregen. That's all... En daar moesten we 's avonds nog biertjes op gaan drinken in Misahualli, het dichtstbijzijnde dorp. Die avond dus even in 25 graden en volop vochtigheid de eerste biertjes gedronken van deze reis. USD 1 voor bijna een liter bier was geen obstakel. De Pato Bar (eendenbar) was wel gezellig en de dansvloer werd druk bezocht. De mensen hier gaan niet chaotisch uit hun dak, zoals in de Beurs of elders in Nederland, maar ze dansen netjes in koppels de salsa. En dat op zowel keiharde reggeaton als zwoele salsa! Aan het einde van de avond stonden wij - op sterk aandringen van Vivienne en Margot - ook op de dansvloer, te integreren met de locale Misahualliaan.

Zondag was het tijd om ons klaar te maken voor de terugreis. Alvorens de bus te pakken, gingen we nog even tuben op de rivier. Denk hierbij niet aan de uitgebreide uitleg die je hier in de Waterdreams krijgt. Je krijgt een band en een zwemvast - dat wel - en vervolgens spring je gewoon die rivier in, begeleid door 4 locale macho's en een hond. Vooral die hond was geniaal, die werd aan een touwtje vast gemaakt en ging met een van die jongens op zo'n band. Dat tuben was in het begin heel vet, vooral door de vele golven en wilde rivier, maar aan het einde was het vooral dobberen en vervolgens kwamen we uit bij de community. Daar was het douchen, lunchen en gaan. We vertrokken om ongeveer 13.00 uur bij de community en waren om ongeveer 21.00 uur echt thuis.

Woensdag verhuis ik naar een nieuw gastgezin, aangezien het in mijn eigen gastgezin niet echt fijn is. Zit altijd alleen thuis en mijn gastvrouw komt even thuis, kookt en gaat dan weer op haar kamer zitten. Nu kwam er bij Vivienne en Margot een kamer vrij en ik heb gevraagd of ik daar heen kan. De school was hier nogal prima in - ze hebben gebeld e.d. - en woensdag kan ik verhuizen. Lorene zelf heeft er nog niets over gezegd, dus we zienwel of ze er nog iets over gaat zeggen.

Genoeg tekst. De groetjes.

Halverwege de week

¡Hola!

Hier een update vanuit Quito. Op het moment van schrijven regent het nogal hard - een originele tropische stortbui - en is het dus niet echt een top idee de stad in te gaan. Een mooi moment om hier even wat te schrijven.

Zondag was een beetje een aparte dag. Aangezien het Spaans spreken nog niet echt ver gevorderd was op dag 1 leek ik meer op een clown, die met handen en voeten wat wilde uitbeelden, dan dat er een echt gesprek op gang kwam. Enfin, het ging prima. De dag - zeer zonnig trouwens - bestond uit boodschappen doen, basketballen en eten. Het eerste was wel grappig, aangezien we in een soort mini-schoolbus - denk aan een jaren zestig VW busje - door de stad scheurden op zoek naar een vrouw op de hoek van de straat met krabben. Die werden - levend - massaal ingeslagen, dus ik had wel enig idee wat ik die avond op mijn bord kreeg. Zo speciaal was dat overigens niet. Een hoop werk, voor een beetje vlees. Het apartste was dat de ingewanden in een soort soep worden gegooid en je dat dan ook weer moet eten. Laten we zeggen dat het een uidaging was. Voor het eten gingen we basketballen met mijn gastvrouw Lorene, haar dochter Mabele en vriendje Jorge, haar zoon Edwin en een ouder echtpaar - de relatie tot Lorene is niet helemaal duidelijk. Ik moet zeggen dat op deze hoogte - Quito is de op een na hoogst gelegen hoofdstad van de wereld - een potje basketbal nogal uitputtend is. Na een kwartier lig je helemaal kapot in het gras, snakkend naar water, dus dat was een goede binnenkomer.

Maandag had ik mijn eerste les Spaans. Mijn leraar heet Francisco en hij is ongeveer even oud als ik ben, denk ik. De school is prima en ik heb individueel les. Dat is wel fijn, aangezien je dan wel snel leert. Verder praat er niemand Engels, dus je moet wel Spaans praten. Op die school heb ik twee Nederlandse meisjes (Margot en Vivienne) en een Belg (Laurent) ontmoet. Eindelijk een beetje Nederlands om je heen, want daar was ik wel aan toe na die zondag. Met z'n vieren gaan we iedere keer de stad in e.d. Maandag middag ben ik een beetje gaan lopen naar een oude basiliek. Hoewel hij er van afstand wel aardig uit ziet, is hij verder niet zo speciaal. Toen ik daar liep, had ik meer het idee dat ik de bezienswaardigheid was en niet die basiliek.

Dinsdag was het natuurlijk weer les volgen op school. Ik heb in de ochtend les, dus in de middag kunnen we dan vaak de stad in. We zijn 's middags met z'n vieren op pad geweest naar de Oude Stad. Daar zijn we langs de basiliek gegaan en hebben we ook die basiliek beklommen. Dat was best een avontuur, aangezien het klimmen vooral via stalen ladders gaat, die nogal steil zijn en een echt houvast heb je niet. Maar ach, het uitzicht was wel vet! Na de basiliek zijn we door gelopen richting het museum van de stad. Was wel aardig, maar ook niet echt spectaculair. Wel staan er overal van die vriendelijke vrouwtjes de deur open te doen en was het museum verrassend netjes - dit in tegenstelling tot de Oude Stad zelf.

Woensdag middag zijn we een beetje in het winkelgebied gaan lopen. Margot had een telefoon nodig en ik heb ook gelijk een SIM-kaartje gekocht. Is wel handig om Lorene af en toe te kunnen bereiken als ik niet mee eet, zoals woensdagavond. Ik was uitgenodigd bij het gastgezin van Margot en Vivienne om te komen eten. Aangezien mijn eigen gastgezien niet echt leeft door de weeks - de dochter gaat naar school en de moeder werkt - was dat dus wel gezellig.

Het is ondertussen gestopt met regenen, dus het wordt tijd om de stad in te gaan. Er schijnt een vet park te zijn, waar een soort botanische tuin is en een of andere mini-dierentuin. Eens kijken wat dat ons brengt.

Binnenkort zal ik ook even wat foto's uploaden. Helaas is de computer thuis niet zo snel, dus dat moet even op school gebeuren.

¡Buenos tardes!

Aankomst in Quito

Buenos tardes!

Vanochtend om 07.55 uur was het dan eindelijk zo ver. Iberia Airlines met bestemming Madrid vloog weg van Schiphol. In Madrid was namelijk mijn overstap, vanwaar ik rechtstreeks door zou gaan naar Quito, Ecuador. Op Madrid nog even wat overstapstress a.g.v. het net te laat aankomen en dan ook nog eens naar de geheel andere kant van het vliegveld moeten - 10-15 min. de tijd, waar ze op de borden 23 min. per treintje aangeven -, maar aangezien geen enkele Ecuadoriaan of Spanjaard enigszins haast vertoonde, gaf dat goede moed. In Quito zijn we uiteindelijk om 16.00 uur plaatselijke tijd geland, dus om 23.00 uur Nederlandse tijd. Lang dagje al zeg ik het zelf.

Op het vliegveld - wat overigens niet zo heel veel voorstelt voor een hoofdstedelijk vliegveld - werd ik opgewacht door een klein vrouwtje met een bord met mijn naam daarop. Aangezien ze daar mijn naam niet uit kunnen spreken, laat staan op de gok mijn naam op het bordje krijgen, leek ze me de juiste persoon. Ik werd in een taxi gestopt, de chauffeur kreeg een briefje en rijden maar! Ik deed meteen maar mijn gordel om, want ik wist niet wat ik moest verwachten van het rijgedrag van de gemiddelde Ecuadoriaan. Blijkt dat die mensen super netjes rijden! Stoplichten worden serieus genomen, mensen rijden netjes in de rijbaan i.p.v. voor/achter/links/rechts van elkaar en met een pedagogisch verantwoord tikje op het stuur wordt een voetganger op de hoogte gesteld dat hij naar de andere kant van de straat kan hobbelen. Durfde dus mijn camera te voorschijn te toveren en een aantal foto´s van Quito te maken.

Aangekomen bij mijn gastgezin (Lorene en haar kroost) bleek het chaos te zijn in huize Campaña. De carnavalseieren lagen over de vloer! Dit zijn een soort Surprise eieren van plastic, gevuld met een zoet ruikend poeder. Dat poeder gooien ze dan over elkaar heen en dan is het feest! Aangezien dit festijn zich vorige maand had afgespeeld, deze eieren dus over waren en ze op mijn kamer stonden moesten ze weg. Dan liep dus niet zo goed blijkbaar, met het gevolg dat ik bij entree meteen op mijn knietjes aan het helpen was de eieren en het daarin zittende poeder op te ruimen. Kreeg ik daarna doodleuk met een glimlach te horen dat dit mijn kamer is, ruikend naar dat zoete carnavalseierenpoeder. Humor hebben ze hier in ieder geval wel. Verder zijn ze heel vriendelijk en spreken ze -met opzet -heel de tijd in het Spaans.

Op moment van schrijven wordt het eten bereid. Heb net aarbeien met kaas in een fruitig sausje op, verrassend lekker eigenlijk. Zometeen komt er meer. Tijd dus om te stoppen met typen, er staat wel weer genoeg.

Adios!

Welkom op mijn reisblog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Hier een allereerste bericht voor de nieuwsgierige lezer. Op dit blog hoop ik zo vaak mogelijk en zo veel mogelijk te posten. Iedereen kan hier zien waar ik heel de dag mee bezig ben en zo nodig dit van commentaar voorzien.

De komende vijf maanden zal ik in Zuid-Amerika gaan rondreizen. In april zit ik in Ecuador, waar ik bij een gastgezin (een moeder met twee kleine kinderen) woon. Hier hoop ik wat Spaans te leren op een school in Quito. Na hier vier weken rond gehobbeld te hebben, vlieg ik naar de Galapagos eilanden. Op de eilanden zal ik vier weken bezig zijn met wat vrijwilligerswerk. Wat dit precies zal gaan worden, weet ik op moment van schrijven nog niet. Na nog een weekje op de eilanden te vertoeven, vlieg ik terug naar Ecuador om daar de komende drie maanden door Peru en Bolivia te reizen. Op twee september zal ik vanaf La Paz in Bolvia terug vliegen naar Nederland.

Veel plezier met het lezen van dit reisblog!

Groet,

Erwin